Muzikale winterslaap voorbij

zaterdag 14 april 2012

De halve winterslaap die ik afgelopen maanden op muzikaal gebied in zekere zin heb beleefd, ligt min of meer achter me. Komende maanden zal ik weer her en der optreden, en hopelijk wordt dat nog wat meer ook. Er zit de laatste weken ook al weer iets meer leven in deze website die maandenlang wel erg stilletjes is geweest. Daar wil ik ook mee door. Maar waar kwam die halve winterslaap zomaar vandaan?

Deel van de oorzaak was vrij grote drukte met acties en het schrijven daarover. Vooral Occupy nam in oktober en november heel veel van mijn energie in beslag. Dat ik op het Occupy-kamp een paar keer muziek heb gemaakt, is waar. Ook heb ik nog bij De Imme gespeeld, en nog wel elders. Aan schrijven daarover, verslag doen op dit weblog bijvoorbeeld, kwam ik door de drukte niet meer toe, goede voornemens ten spijt.

In november kwam daar echter nog iets bij waardoor het muziek maken zelf ontregeld raakte: tand- en kiespijn, zo hardnekkig en hevig dat ik nu eindelijk dat jarenlang uitgestelde bezoek aan een tandarts moest doen. Daar was de conclusie: doorverwijzing naar Kaakchirurgie, daar alles eruit, en vervolgens op weg naar kunstgebit. Op 6 december de eerste twee, de week erop de rest van het ruïneuze restant van het gebit. Met kiespijn is zingen al geen groot plezier; zonder tanden en kiezen was het vrijwel geen optie, zeker niet zolang de wonden nog nauwelijks waren hersteld. Muziekmaken lag dus gewoon vrijwel stil, in ieder geval in het openbaar. Wat pingelen op mijn piano, en wat slissende zang toen de pijn was geweken, veel meer zat er niet in.

Gaandeweg werd het beter, en op 20 januari heb ik alweer een drietal liedjes gezongen op een solidariteitsmanifestatie met vluchtelingen: “Beat The Borders”. Best raar, tandeloos – maar het ging. Intussen speel ik thuis wel weer steeds meer, en ook een enkele keer voor goede vrienden. Maar tegelijk hervatte ik ook steeds meer activiteiten rond Occupy en andere rebelse initiatieven. Het schrijven over politiek en maatschappij en subversieve zaken had ik nauwelijks onderbroken, maar kreeg ook weer vaart. Muziek bleef nog wat op de achtergrond.

Maar inmiddels heb ik mijn kunstgebit, en ik kan ermee zingen zonder dat de boel mijn mond uit vliegt, het publiek tegemoet. Dat valt alweer mee, en van opvallend gesssslisss is gelukkig ook geen sprake. En het oefenen op de piano werpt steeds meer vruchten af, ik moet mijzelf er bij wijze van spreken soms aan helpen herinneren dat ik ook nog gitarist ben. Al ben ik ook dat niet verleerd.

Er komen dus weer optredens, bij uiteenlopende gelegenheden, en ik overweeg ook weer huisconcertjes te gaan doen voor bekenden. Daar is het door beschreven omstandigheden ook niet echt van gekomen. Een eerste publieke optreden doe ik op 28 april, in Nijmegen in De Klinker, Van Broeckhuysenstraat 46. Daar wordt die dag de Anarchistische Bibliotheek Nijmegen geopend, en ik ben uitgenodigd om daarbij wat liedjes te komen zingen. Dat doe ik, zowel vanwege de geestverwantschap als vanwege de persoonlijke en muzikale lol, heel graag. En het is me een eer. Binnenkort meer!